Bierbibliotheek

Een trappist is een abdijbier, maar niet elk abdijbier mag een trappist genoemd worden.
Dus in tegenstelling tot de trappistenbieren gelden er eigenlijk geen regels voor abdijbier. Iedereen die dat wil kan zijn bier abdijbier noemen. In de regel is het wel zo dat abdijbieren verbonden zijn aan een abdij. Voldoet een brouwerij aan de voorwaarden, dan kan de brouwerij het keurmerk Erkend Belgisch Abdijbier verkrijgen. Dit keurmerk is in het leven geroepen door de Unie van Belgische Brouwerijen.

Enkele voorbeelden van abdijbieren zijn: Affligem, Grimbergen, Val Dieu en Leffe.

Het ontstaan van bier ligt waarschijnlijk in Mesopotamië, dit is wat we nu kennen als het huidige Irak en Iran. Hier zijn in 2018 sporen in potten gevonden van gerstrestanten, deze zijn chemisch onderzocht en konden op die manier gedateerd worden tussen 6000 tot 2000 voor Christus. Bij de Mesopotamische oerstad Uruk zijn één van de eerste schriftelijke vermeldingen van bier gevonden, deze staan op 5000 jaar oude Soemerische kleitabletten.

De oude Soemeriërs maakten bier door brood te verkruimelen en enkele dagen te weken in grote aardewerk potten met water. Door het gistingsproces dat in de potten plaatsvond, ontstond bier. De Soemeriërs voegden dadels en honing toe om het bier een smaakje te geven.

De eerste biersporen in Europa zijn gevonden op het Iberisch schiereiland en gaan terug tot ongeveer 3500 voor Christus. Veel later werd er ook steeds meer bier gebrouwen in West- en Noord-Europa. Maar vooral in de Middeleeuwen heeft bier een flinke opmars gemaakt. Er werd veel bier gedronken, met gemak dronk iedere man, vrouw of kind wel 300 liter bier per jaar. Het bier dat ze toen dronken lijkt overigens niet op het bier zoals we dat nu kennen. Het bevatte nauwelijks alcohol en smaakte waarschijnlijk vrij zuur. Men dronk bier als alternatief voor water dat toen gehaald werd uit sloten en grachten, dit water bevatte veel bacteriën en leidde tot ziektes.

Het aantal bierbrouwerijen steeg flink in de Middeleeuwen, steden met meer dan 100 brouwerijen waren geen uitzondering. Bekende brouwsteden uit die tijd waren Amersfoort, Delft, Haarlem en Gouda. De bierbrouwers, die zich verenigden in gilden, waren vaak de machtigste kooplieden in de stad of de streek. Ze beweren zelfs dat de overwinning op de Spanjaarden tijdens de tachtigjarige oorlog grotendeels met accijns op bier gefinancierd is.

In de loop van de 18e eeuw nam de populariteit van bier af, dit kwam mede door de opkomst van koffie en thee. In de 19e eeuw veranderde het bier wat ze brouwden, eerst was het altijd bovengistend bier dat er werd gemaakt, maar in de 19e eeuw gingen ze vooral ondergistend bier (pils) maken.

Het was in 1885 dat de Amsterdamse brouwmeester Wilhelm Feltmann het brouwproces verbeterde en legde zo de basis voor een bier zoals je dat nu kent.

Als gevolg van de twee wereldoorlogen kwam er een sterke daling in de verkoop van bier en dus ook in het aantal brouwerijen. In 1945 waren er in Nederland van de 148 brouwerijen nog maar 83 over. In de naoorlogse periode krabbelde de brouwindustrie langzaam uit het dal.

Halverwege de jaren tachtig begint een tegenbeweging. Anders smakende bieren uit België worden populair en het duurt niet lang voordat bestaande en nieuwe kleine brouwerijen ook in Nederland beginnen met het brouwen van bijzondere bieren.

Gruit was een Middeleeuws bestanddeel van bier in de Lage Landen en westelijk Duitsland en is een mengsel van diverse kruiden, gruitbieren zijn dan ook zeer sterke kruidige bieren. In sommige gevallen is gruit de vervanger van hop in het bier, maar soms is hop ook onderdeel van het mengsel. De samenstelling van gruit kon per streek verschillen, het mengsel bevat ingrediënten zoals: gagel, salie, rozemarijn, duizendblad en laurierbessen.

De overheid had een monopolypositie op gruit, brouwers waren verplicht om deze af te nemen in een vorstelijk gruithuis... De inkomsten uit de verkoop van gruit kan worden gezien als de vroegste vorm van bieraccijns door de overheid.

Er ontstaat geen bier zonder gist. Tijdens het brouwen wordt er gist toegevoegd om er onder andere voor te zorgen dat het bier alcohol en koolzuur bevat. Ook geeft de gist bepaalde smaken af aan het bier.

De geschiedenis van de rol van gist is een verhaal apart, bierbrouwers hebben duizenden jaren gebruik gemaakt van gist, zonder dat ze van het bestaan wisten.

Dat graan en water alcoholische drank op kon leveren, werd een paar duizend jaar geleden op verschillende plekken al ontdekt. Maar dat het gist was dat die het papje in alcoholhoudend vocht veranderde wist niemand. De onzichtbare gistcellen landden ongezien in het water en transformeerde het bier. Pas in 1680 maakte de Nederlandse wetenschapper Antoni van Leeuwenhoek een einde aan de onzichtbaarheid van gist toen hij met een van zijn microscopen gistcellen zag ronddrijven in bier.

Er zijn drie verschillende manieren van vergisten

Bovengistend:

Veel speciaalbieren zijn bovengistend. Dit verwijst naar de temperatuur waarop de gist de suikers in de wort omzet in onder andere koolzuur en alcohol. Dit gebeurt bij temperaturen tussen de 15 graden en 25 graden Celsius. En ander kenmerk is dat de gist na de vergisting boven op het bier komt drijven.

Ondergistend:

Pils is een goed voorbeeld van ondergistend bier. Lagerbieren verwijzen ook naar de ondergisting waarmee het bier is geproduceerd. Bij lage gisten en ondergistend bier vindt het vergistingsproces plaats tussen de 8 graden Celsius en 12 graden Celsius. Deze gisten komen in hun wilde vorm voor in continentale bergstreken, zoals bijvoorbeeld Zuid-Duitsland waar de gemiddelde lage temperaturen op hoger gelegen gebieden een ideale situatie creëren voor de gist. Lage gisten zakken naar de bodem nadat het vergistingsproces is uitgevoerd.

Wilde gisten of spontane vergisting

“Wilde gisten” is een verzamelnaam van gisten die aanwezig zijn in hun natuurlijke situatie. Lambiekbrouwerijen staan bekend om het gebruik van wilde gisten voor productie van Lambiek en Geuze. Na het produceren van Lambiekwort vult men een koelschip (grote open bak) voor één nacht om de wort in aanraking te laten komen met wilde gisten. Na één nacht koelen pompt de brouwer de wort in houten vaten om de sterke vergisting te laten plaatsvinden. Na twee weken neemt de sterke vergisting af en veranderd in een lange en langzame gisting en rijping die tot drie jaar kan duren.

Het eerste succesvolle pils werd in 1842 in Pilzen gebrouwen en bestaat nog steeds: Pilsner Urquell. De pilsbrouwerijen waren echter afhankelijk van grotten en groeven voor de koeling van het bier, dit betekende dat pils niet overal kon worden gebrouwen. In de jaren 70 van de 19e eeuw kwamen koelmachines ter beschikking, zodat het pils ook elders kon worden gebrouwen. De aanwezigheid van koelinstallaties maakte dat een brouwerij sindsdien ook wel als ijsfabriek fungeerde.

Pilsners worden niet direct geassocieerd met speciaalbier, toch zie je dat tegenwoordig ook veel craftbierbrouwers volop experimenteren binnen deze categorie.

Kenmerken van een pils: neutraal van smaak, vrij bitter (van de mout en hop), droog, kan een licht zoetje in zitten, hebben een waterig mondgevoel en zijn goeie dorstlessers.

In 1966 blies de melkboer Pieter Celis in het Vlaamse dorp Hoegaarden het recept weer nieuw leven in nadat in 1957 de deuren van brouwer Tomsin sloten (Dit was toen het laatste bedrijf wat nog witbier brouwde).

Hij maakte van Hoegaarden weer een succes. In de jaren 80 groeide het explosief maar brandde ook de brouwerij af, Inbev heeft geholpen in de wederopbouw en heeft het bier nog groter gemaakt.
Grappig detail is dat op late leeftijd Celis vertrok naar Texas waar hij zijn witbier stunt opnieuw succesvol heeft neergezet.

Wit en weizen worden vaak door elkaar gehaald, net als bij een weizen wordt witbier altijd gebrouwen met tarwe en gerst. Het grote verschil met een weizen is dat in witbier kruiden worden toegevoegd zoals koriander en curaçaoschil.

Kenmerken van een witbier zijn: troebel, fris, met een zacht mondgevoel en citrus smaken.

Saison is een droog wat kruidiger bier met complexe smaakaroma’s en komt oorspronkelijk uit Wallonië. In deze provincie waren boerderijbrouwers actief die in de wintermaanden bier brouwden. Deze bieren diende in de zomermaanden als dorstlesser voor de seizoenarbeiders. Gelukkig wordt tegenwoordig de saison het hele jaar door gebrouwen.

Kenmerken van een saison: citrus tonen, een klein zuurtje en een mooie hopbitterheid. Het lichte zuurtje en het aardse aroma komt van de Brettanomyces gist.

Saison Dupont blijft een van mijn favoriete Saisons en is de klassieker onder de Belgische seizoensbieren.

Blond bier is een typische Belgische bierstijl.
De populariteit van blonde bieren is een relatief recent verschijnsel. In het verleden werden er wel bovengistende bieren met lichte moutsoorten gebrouwen, maar ze werden vaak niet zo hooggewaardeerd als donkerdere, amberkleurige bieren met een betere mout. Dit veranderde met de opkomst van het pils. Aanvankelijk werd in België de strijd tegen het pilsener gevoerd met lichte amberkleurige bieren, maar de opmars van het pils in de Lage Landen viel niet te stuiten. In de tweede helft van de 20e eeuw brachten steeds meer brouwers een blond bier van hoge gisting op de markt. Het is wat zoeter, bitterder, fruitiger en iets zwaarder dan pils.

Kenmerken van een blond bier: tonen van geel fruit (zoals banaan en gele appels), zoetig, licht bitter, met een prettig mondgevoel door koolzuur. Desondanks kunnen blonde bieren flink in smaak verschillen. Zo is de één wat zoeter van karakter en de ander juist weer hoppiger.

Naast blond zijn er ook nog de zwaar- of sterkblonde bieren. Duvel is het bier wat zwaar blond op de kaart heeft gezet. Zwaar blond bier is hoger in alcohol met meer uitgesproken smaken. Rondom dit biertype hangen niet heel veel regels, zo is een Barbãr ook een zwaar blond maar niet te vergelijken met een Duvel. Een zwaar blond is droger en minder fruitig dan een tripel.

Uitgevonden door Westmalle in samenwerking met Hendrik Verlinden die in 1926 ingehuurd was om het probleem met hun bruin op te lossen. Dubbel refereert aan de hoeveelheid mout die per liter water tijdens het brouwen gebruikt wordt. Hierbij geldt: Hoe meer mout, hoe meer vergistbare suikers, hoe meer alcohol.

Hoe dubbel aan z'n naam komt? Vroeger werd door middel van kruizen op de vaten aangegeven hoe zwaar het bier was. Ondanks dat in die tijd lang niet iedereen kon lezen, was het toch voor iedereen duidelijk om welk bier het ging. Voor dubbel bier werden namelijk twee kruizen gebruikt en voor een tripel drie.

Kenmerken dubbel: kruidige tonen, Haagse hopjes, zoet in de geur en gedroogd fruit. Een dubbel is licht bitter en eindigt droog.

In 1932 op de markt gebracht als Witkap Pater door Hendrik Verlinden van de Drie Linden brouwerij. Westmalle volgde in 1934. Tripels zijn zwaar bovengistende bieren met vaak een complex smaakaroma maar toch goed doordrinkbaar.

Tripels zijn meestal niet erg bitter en over het algemeen goed in balans. De meeste tripels hebben een alcoholpercentage variërend van 7% tot 11%. De kleur komt van het gebruik van lichte moutsoorten en bleke suikersiropen.

Kenmerken van een tripel: fruitige en kruidige smaken met een zachte moutigheid. Drinkt ondanks het hoge alcoholpercentage makkelijk weg. Licht droog in de afdronk.

Zelf vind ik de Paix Dieu een van de mooiere tripels, 10% en super vol van smaak, en om de ziel in het bier te laten voortleven brouwen ze bij Paix Dieu alleen bij volle maan.

Porter is een donker type bier, van oorsprong afkomstig uit Londen. De naam is afgeleid van het Engelse woord voor Havenwerkers: Porters, bij wie deze stijl erg populair was.

Porters zijn vaak minder wrang en geroosterd dan stouts. De aroma’s kunnen best wel fruitig zijn en hebben vaak tonen van gebrande mout. Vroeger was het zo dat porters minder alcoholisch waren dan stouts, maar tegenwoordig wordt er zoveel met stijlen gespeelt dat een porter best zwaarder kan zijn dan een stout.

Kenmerken van porters: in de smaak zijn vaak tonen van chocola, koffie of pruimen te vinden.

De bierstijl Stout komt oorspronkelijk uit Londen, hier werd het vanaf 1730 gebrouwen. Later begonnen andere landen ook met het brouwen van stouts, hierdoor ontstonden er veel verschillende soorten binnen deze stijl. Zo heb je bijvoorbeeld een Russian Imperial stout (deze werden vroeger vooral gedronken aan het Russische hof, vandaar de naam), een oatmeal stout of Irish stout (zoals we Guinnes kennen).

Stouts en porters lijken veel op elkaar. De stout is ook ontstaan uit het porter bier, het was een zwaardere variant op de porter. In het Engels noemde ze dat ‘a stout porter’. Bij stouts wordt er ook gebruik gemaakt van geroosterde of gebrande mouten en bij porters van ongemoute gerst.

Kenmerken stout: donker, bittere smaak, tonen van koffie, stevig alcoholisch en subtiele zoete tonen.

NEIPA of voluit New England IPA is een sub stijl die erg populair is geworden. Het zachte en fruitige karakter van dit bier met een subtiel bittertje is bij veel mensen geliefd.

New England verwijst naar de staat New England gelegen in Noord-Amerika. De brouwers daar experimenteerde met hun recepten door het niet te filteren en pasteuriseren. Het resultaat: Een hele dikke IPA met veel tropische fruit smaken. Veel NEIPA’s hebben ook een heel romig mondgevoel, dit komt vaak door het gebruik van haver tijdens het brouwen.

TIPA Offerwijl Triple IPA is een intense en extra zware variant van de “normale” IPA.

In overtreffende trap zou je qua smaakintensiteit beginnen bij een Session IPA, IPA, Doubel IPA en als laatste Triple IPA. Een Triple IPA is bitterder door het hoge hopgehalte en sterk door het hoge alcoholpercentage.

Omdat een TIPA een hoog alcoholpercentage heeft brengt dit een zoet-alcoholische smaak met zich mee.

Een zuur bier wordt met opzet verzuurd door de brouwer en kan variëren van een licht zuur biertje tot bijtend, bitter en zeer scherp. Daarbij wordt er vaak gebrouwen met enorme hoeveelheden fruit, je kunt het zo gek niet bedenken of het kan worden gebruikt voor het brouwen van Sours. Soms gaat het om een combinatie van diverse fruitsoorten, maar het resultaat is altijd veel sappige fruitige zuurheid!

Maar hoe krijgt de brouwer een bier nou zo zuur? Dat kan onder andere door het gebruik van Brettanomyces gist, dit is oorspronkelijk een wilde giststam welke speciaal is vanwege zijn scherpe, grassige karakter. Ook kunnen natuurlijke gist-elementen uit de lucht in het bier komen, deze methode produceert melkzuur (net zoals yoghurt ontstaat door gisting).

Je hebt verschillende soorten zuur bier, een voorbeeld hiervan is een Gose dit is een traditionele Duitse bierstijl welke in de basis wat wegheeft van de Berliner Weisse. Een Gose is lichtgekleurd, laag in alcohol, hoog in koolzuur en heeft een verfrissend zuurtje. Verder wordt aan de Gose koriander toegevoegd en heeft het een ziltige toets door toevoeging van zout of door het brouwwater wat gebruikt wordt. Ook vind je in een Gose vaak fruit zoals kersen, frambozen en steenfruit.

Geuze steken is een eeuwenoude traditie uit het Belgische Pajottenland. De Geuze, of zoals vaak wordt aangeduid met de Franse spelling gueuze, is een beschermd streekproduct en word alleen in de Zennevallei en het Pajottenland gebrouwen, dit is het gebied ten zuidwesten van Brussel.

Het is een biersoort die ontstaat door het mengen van jonge en oude lambieken, dit mengen van die bieren wordt steken genoemd. Lambiek is het bier dat door spontane gisting met wilde gisten uit de buitenlucht ontstaat. Het wordt gebrouwen met gemoute gerst, ongemoute tarwe en veel oude hopbellen van wel drie jaar oud. Het wort blijft een nacht staan in een grote open kuip waardoor de eerdergenoemde wilde gisten en bacteriën die in de lucht zitten het bier ‘besmetten’ en het bier spontaan aan het gisten zetten.

Het wordt dus pas een geuze als de lambiekbieren van verschillende leeftijden worden gemengd. De smaak is complex en heeft een wijnachtig karakter. Een 'normale' Geuze bestaat uit ongeveer 60% eenjarige Lambik, 30% tweejarige Lambik en 10% driejarige Lambik. Een Geuze kun je heel goed wegleggen en laten rijpen.

Kenmerken Geuze: zuur met fruitige, citrusachtige tonen.

Bij Streken hebben we altijd een mooie selectie aan aan Geuzes staan, 3 Fonteinen, Cantillon, Oud Beersel Boon en Tilquin komen regelmatig voorbij.

Er is maar weinig bekend over de historie en de ontwikkeling van het Nederlandse bockbier.

Er is wel meer bekend over de herkomst en de naam van het bockbier.

Het verhaal gaat dat de naam aan het begin van de 17e eeuw in Beieren ontstaan is en een verbastering zou zijn van Einbecker Bier, Einbeck was in de Middeleeuwen een beroemde bierstad in Nedersaksen.

Het bier werd tot ver buiten de stadsgrenzen geëxporteerd.

Het werd onder meer geleverd aan de Hertogen van Beieren, die het buitengewoon lekker vonden, maar ook veel te duur vanwege de hoge accijnzen.

Hertog Wilhelm V besloot een eigen brouwerij op te richten om het Einbecker bier na te laten maken.

In 1591 werd daarmee begonnen in het Münchner Hofbräuhaus. Maar hoe goed de Beierse brouwers ook hun best deden, hun bier haalde het niet bij het Einbecker bier.

Rond 1612 werd een brouwer, Elias Pilcher, uit Einbeck naar Beieren gehaald om het Einbecker bier te brouwen. Hij slaagde erin een bier "nach Einbecker Art" te brouwen.

"Einbecker Bier" werd op z'n Beiers als "Ainpöckisch Bier" uitgesproken, verkort "Ainpöck" en ten slotte vroeg men in het gewone spraakgebruik om "Ein Bock". Later werd "ein" opgevat als lidwoord en losgekoppeld van het woord; bock werd begrepen als de diernaam bok. Met een bok heeft de naam dus niets te maken, maar op etiketten wordt wel vaak een bok afgebeeld.

De schrijfwijze bokbier is officieel niet juist, maar komt vaak voor, vooral in merknamen.

Er zijn nog meer verhalen over de oorsprong en naamgeving van het bockbier, waarin wel een verband met de bok wordt gelegd.

Het zou te maken kunnen hebben met de Germaanse god Donar (soms afgebeeld als half mens, half bok) die op een bokkenwagen langs de hemel rijdt, en tegelijkertijd de vruchtbaarheid symboliseert.

En vruchtbaarheid werd altijd geassocieerd met de lente, en dus werd de nieuwe gerst- of tarweoogst gevierd met het zojuist bereide nieuwe bier: bockbier dus. Maar dat verklaart niet het bestaan van 'herfst'-bok.

Wat is bockbier?

Bokbier of bockbier is een sterk, in de regel ondergistend seizoensbier. Een donkere variant wordt tussen oktober en februari verkocht en wordt herfstbok genoemd.

Vanaf de vastentijd tot mei wordt ook bokbier verkocht dat meestal blond of amberkleurig is en lentebok of meibok wordt genoemd.

Oorspronkelijk was bockbier een bier van lage gisting van rond de 6,5% alcohol, robijnrood van kleur en met een moutige en wat karamelachtige smaak.

Tegenwoordig wordt daar niet meer streng op gelet en is feitelijk alles mogelijk. De enige eis die in de bierverordening aan bockbier wordt gesteld is dat het een stamwortgehalte van minimaal 15,5 Plato heeft.

Winterbieren zijn bieren die speciaal gebrouwen worden voor tijdens de koude wintermaanden. Het is meestal een bovengistend bier met een sterk moutige smaak en de kleur kan variëren van amber tot donker. Vaak heeft een winterbier een relatief hoog alcoholgehalten zijn doorgaans ook erg geschikt voor rijping.

Session komt van de Engelse uitdrukking ‘’going to a session’’, wat zoiets betekend als een drink-sessie die de hele dag kan duren. Hierbij hoort dus een bier wat je de hele dag door zou kunnen drinken. Session heeft geen betrekking op één bepaalde bierstijl. De aanduiding “Session” slaat op een bier wat verfrissend en doordrinkbaar is. Session kan dus voorkomen bij alle bierstijlen. Een Session bier bevat altijd minder dan 4% alcohol.

YES WE CAN! Een deel van onze speciaalbieren bij Streken verkopen wij in blik, waarvan er een hoop gekoeld staan. Voor veel mensen oogt blik goedkoop. Zo zonde, want blik komt het bier juist ten goede. Licht is namelijk één van de grootste vijanden van bier en licht is natuurlijk niet te vinden in blik. Zo blijft het bier langer op zijn beste smaak. Steeds meer brouwerijen zullen hun bieren gaan afvullen op blik. Wij worden dus heel blij van bier in blik en verkopen het graag! Buiten dat bier in blik beter is voor het bier is je bier ook nog eens sneller koud, win-win!

Er is geen drank die beter met eten combineert dan bier. Bier heeft namelijk een heel breed smaakspectrum en bevat smaaknuances die bij wijn ontbreken, daarnaast smaakt wijn bij sommige gerechten gewoon niet, denk bijvoorbeeld aan chinees, ramen, curries of roti.

Bier heeft naast zuur en zoet ook bitter, en dat vind je in de meeste wijnen niet terug. De gist zorgt voor fruitige, kruidige of aardse tonen. Daarnaast heb je ook nog eens veel keuze aan moutsoorten, die smaken zoals karamel, koffie, chocolade of zelfs een rooksmaak meegeven aan het bier.

Smaak is natuurlijk heel persoonlijk en alleen door zelf te proberen weet je wat jij lekker vindt bij een goeie biefstuk. Maar er zijn uiteraard een aantal basisregels om bier met eten te combineren.

Het begint bij het bepalen van de intensiteit van het gerecht en het bier, die moeten aardig overeenkomen, want anders overschaduwt de één de ander. Je kunt je er wellicht iets bij voorstellen dat een zwaar donker bier te heftig is voor een frisse salade, en een pils compleet wordt overschaduwd door een pittige curry.

Je zal moeten bepalen of je een bepaalde smaak wilt versterken, smaken die elkaar aanvullen of een combinatie van tegengestelde smaken om een nieuw beleving te creëren. Hieronder een aantal voorbeelden:

Dezelfde smaken om de ervaring te versterken:

- Salade met rood fruit met een Kriek.

- Salade met limoendressing en een fris Witbier met citrustonen.

- Wild in donkere paddenstoelen saus met een donker Abdijbier.

- Geroerbakte stukjes eend en pittige sinaasappelsaus met een Amber.

Combinatie van vergelijkbare smaken die elkaar aanvullen:

- Zoete chocolade brownies met een Kriek.

- Een stoofschotel met veel uien versterkt de smaak van Herfstbock.

- De grillsmaak van kip, tonijn of geroosterde groenten combineert mooi met een Tripel.

- Het zilte van gebakken zeetong is heerlijk te koppelen aan een Geuze.

Combinatie van tegengestelde smaken om een nieuw beleving te creëren:

- Pittige Oosterse schotels met een verfrissende lichte Pilsener.

- Gegrilde zalm met romige saus, gekoppeld aan een verfrissend Witbier.

- Lamsvlees met lentegroenten met daarnaast een verfrissend Fruitbier.

KAAS & OESTERS

Twee klassiekers die doorgaans worden gelinkt aan wijn, maar wist je dat oesters en stout een traditionele Ierse combinatie is? De ziltige smaken van de oester passenperfect met de geroosterde en droge tonen van een stout.

Bier en kaas gaan ook geweldig samen! Een lichte, jonge kaas gaat bijvoorbeeld goed samen met een zachte Saison en een pittige oude kaas is heerlijk met een mooie Barley- Wine.